Od Deavy - C.D Rick'a

-Trochę się zamyśliłem... - odpowiadając leniwie wstawałem. Gdy podniosłem  się w końcu z podłogi zamurowało mnie. Szatyn, tatuaże... dobrze zbudowany! Miałem wrażenie, że zaraz się rozpłynę. Nie mogłem się ruszać, ani nic powiedzieć.

-Ej wszystko okej? - spytał.

-Ooo tak... - powiedziałem biorąc głęboki wdech łakomie kradnąc zapach jego perfum. Poczułem silne uderzenie w twarz. Ocknąłem się.

-Wybacz, wyglądałeś na nieprzytomnego... - powiedział podnosząc mnie za rękę.

-Nie szkodzi. Pójdę już... - mruknąłem cicho otulając się moją bluzą próbując ukryć łzy. "Jestem beznadziejny...", pomyślałem.

-Nie wyglądasz na takiego, co często myśli, to u ciebie rzadka cecha? - spytał zarzucając biały ręcznik na ramię i ruszając za mną. Znów się zaczyna...

-Częsta... ale można powiedzieć, że... niepożądana - odparłem. Modliłem się w duchu, żeby sobie poszedł, żeby spotkał jakiegoś znajomego... w ostateczności stracił przytomność, ale szedł za mną.

-Dlaczego? - spytał wyjmując z torby butelkę i pochłaniając z niej potężny łyk napoju. Odwróciłem się i spojrzałem mu w oczy.

-Bo ja mam działać, nie myśleć... według Rimear powinienem zabijać, a nie unieruchamiać... tacy jak ja powinni służyć w armii Ośrodka. Ja tego nie chcę - nadawałem bez mrugnięcia okiem. Mogłem znieść już gadanie o wszystkim, byle tylko nie o mojej Arcadzie...

-Omega? - spytał. Zacisnąłem pięści, a rękawice się na nich pojawiły. Splotłem szybko ręce, żeby tego nie zauważył.

-Tak - powiedziałem nieco śmielej, starając się schować ręce do kieszeni. Nie udało się.

-Wow, co to? - chwycił moja rękę (a raczej szpon) i zaczął podziwiać - To tym walczysz?

-Mhm... - odparłem. "Przestań... Przestań zadawać pytania. PRZESTAŃ!", próbowałem się uspokoić w myślach.

-Mam jeszcze jed... - zaczął.

-Nie! - krzyknąłem i wyprowadziłem cios prosto w chłopaka. Szybko uniknął ciosu, ale był pod wrażeniem.

-No nieźle! - krzyknął klaszcząc - Wiedziałem, że masz coś w sobie.

-Co ty odpier... - zacząłem, ale on już na mnie zaszarżował. "Pozycja kontrataku". Zasłoniłem się, a gdy usłyszałem brzęk metalu zrobiłem szybki obrót i drugą ręką wgniotłem go w ziemię. 

-Mroczny szpon! - krzyknąłem i uderzyłem rękawicą w ziemię. Gdy szpon przebił się przez ziemię chłopak zmienił się w... no w sumie to nie wiem co. W tej 'dziwnej' postaci odleciał sobie na kilka metrów i stał się sobą (w sensie normalną, namacalną, hehe, postacią).

-Silny jesteś jak na Omegę - powiedział. Najwyraźniej ustąpił dalszej walki. Odwołałem swoją bron i kontynuowaliśmy konwersacje.

* * * * *

-Jakoś nigdy cię tu nie widziałem - powiedział Rick jak się okazało - Ja tu znam prawie wszystkich, nawet nowych, a ciebie nawet z widzenia nie kojarzę...

-Za często uciekam... - powiedziałem. - Serio myślisz, że wykorzystują nas dla dobra ludzkości? Błąd. Robią to dla siebie...

<Ricki?>