Wyszedłem w końcu z budynku, w którym mieszkała Artis. Dwie godziny to
nie tak dużo, chociaż pewnie nie znajdę sobie jakiegoś zajęcia.
Westchnąłem i przyspieszyłem kroku. Niebawem znalazłem się u siebie, w
końcu nie mieszkam tak daleko od Is. Rozejrzałem się po mieszkaniu.
Ściągnąłem buty i ruszyłem do kuchni. Na blacie leżała butelka po
niebieskawym napoju. Podciągnąłem rękawy koszulki i wziąłem się za
umycie naczynia. Po skończeniu tej czynności, poszedłem do łazienki i
wskoczyłem pod prysznic, odkręciłem kurek. Myślami wracałem do słów
przyjaciółki. Z tego co zrozumiałem, to stawiam ją w kłopotliwych
sytuacjach. Może powinienem ją za to przeprosić? Byłem na nią
zdenerwowany za coś, co było z mojej winy. Zrobiło mi się trochę głupio.
Zakręciłem wodę. Przetarłem dłońmi całą twarz i chwyciłem za ręcznik.
Dokładnie się wytarłem. Czyściutki i pachnący... Ubrałem się i wyszedłem
z pomieszczenia. Jeszcze godzina, co bym mógł teraz robić. Na stoliku
pojawił się Stoaty. Usiadłem na kanapie i spojrzałem na zwierzaka. Hm...
W sumie, gdyby nie on nie zagadałbym do Artis. Chyba będę musiał mu
znaleźć coś dużego do jedzenia, taki z niego łakomczuszek. Gronostaj
przeskoczył na miejsce obok mnie. Zacząłem trącać go ręką. Dawno się z
nim nie bawiłem. Machając ręką przy nim, próbowałem nie dać się złapać
ząbkom zwierzaka.
Dłuższą chwilę później zacząłem się zbierać do wyjścia. Upewniłem się
czy wszystko mam ze sobą i wyszedłem z mieszkania. Zmierzałem w kierunku
parku, a dokładniej kawiarni. Mam nadzieję, że nie należy do tych,
które spóźnienia uważają za tradycję. Rozejrzałem się wokoło,
dostrzegłem niedaleko Artis. Poczekałem na nią przed wejściem do lokalu.
Przywitaliśmy się i razem weszliśmy do środka. Zajęliśmy miejsca przy
oknie. Jak zawsze kawiarenka tętniła życiem. Obsługa plątała się między
przychodzącymi i wychodzącymi klientami. Spojrzałem na moją towarzyszkę.
- Jakie chciałabyś ciasto? - zapytałem. - Nie musisz się ograniczać,
zapłacę także za ciebie. Raczej tak wypada zrobić, kiedy kogoś się
zaprasza. - Uśmiechnąłem się do niej lekko. - Ja wezmę wuzetkę.
- Ja poproszę ciasto marchewkowe. - Odwzajemniła uśmiech.
Chwilę później przyszła do nas klientka, złożyliśmy zamówienie. Na razie
trwała cisza, nie bardzo wiedziałem co mógłbym powiedzieć.
- Um... - zacząłem nie pewnie. - Ostatnio robi się coraz chłodniej, prawda? W końcu idzie zima.
- Tak. Za niedługo z pewnością spadnie śnieg...
Troszeczkę później dotarły do nas zamówione ciasta. Złapałem za
widelczyka i odkroiłem sobie mniejszy kawałeczek. Podparłem głowę o rękę
i uśmiechnąłem się szerzej jak wcześniej.
- Mówiono mi, że jedzenie zbliża ludzi... Jeszcze, że lepiej smakuje z
przyjaciółmi. Szczerze mówiąc, to dla mnie smakuje tak jak zawsze.
Towarzystwo raczej nie ma znaczenia... - Przerwałem by sobie westchnąć. -
Przepraszam, nie powinienem.
- Nie rozumiem, za co znowu przepraszasz?
- Tym razem za to co stało się u ciebie w apartamencie zanim wyszedłem.
Nie wiedziałem, że przebywanie ze mną sprawia ci kłopot, dlatego, że
jestem spoza rodziny. Hm, hmy... - Podrapałem się po głowie. - Może czas
to zmienić? Jeśli stanę się częścią twojej rodziny... Moje towarzystwo
będzie mniej kłopotliwe?
Wyprostowałem się na siedzeniu. Złożyłem rączki i przekrzywiłem głowę nieco na bok.
- Myślę, że już na to czas. Jeśli mogę, to chciałbym zostać... Psem?
Chyba w tej roli odnajdę się najlepiej. W końcu żaden problem słuchać
swojej pańci, no nie?
Artis?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz