Spojrzałam na chłopaka zmartwionym wzrokiem. Musiał utrzymywać naszą
drużynę w jedności, a to musiało być bardzo trudne. Aki cały czas się
wyrywał i próbował wkurzyć Heaven’a. Chyba nie specjalnie zwracał na to
uwagę. Przyspieszyłam trochę kroku i teraz szłam obok niego. Smutno mi
było, że musi mieć wszystko na głowie. Chciałabym mu jakoś ulżyć.
Chłopak wpatrywał się przed siebie zdenerwowanym lub zirytowanym
spojrzeniem. Ciężko było to ocenić. Położyłam delikatnie dłoń na jego
ramieniu przy czym wyrywałam go z zamyślenia. Odwrócił do mnie głowę z
pytającym spojrzeniem. Nieśmiało, lecz ciepło uśmiechnęłam się do niego.
Nie umiałam zbytnio pocieszać ludzi. Chłopak z początku tylko mi się
przyglądał, ale po chwili leciutko uniósł kąciki ust. Od razu zrobiło mi
się tak miło. Przypadkowo spojrzałam mu w oczy przez co przeszedł mnie
lekki dreszcz. Jego czerwone tęczówki były dosyć straszne i nie byłam
jakoś specjalnie do takich przyzwyczajona. Odwróciłam głowę i zwolniłam
trochę tak, aby znowu być bardziej z tyłu. Chłopiec ponownie zaczął się
wiercić.
- Puść mnie wreszcie! Już nic jej nie zrobię! - wykrzyczał wyraźnie poirytowany
Kapitan westchnął tylko i odstawił dzieciaka na ziemię. Za nim się
spostrzegł Aki podbiegł do mnie kurczowo łapiąc się mojej ręki. Nieźle
się zdziwiłam szczerze mówiąc, ale zapewne ma jakiś plan. Heaven już
miał go z powrotem podnieść, kiedy ten schował się za mnie.
- Przecież nie robię nic złego - powiedział, choć ja wyczułam w tym nutę ironii
Bez większego zastanowienia ruszyliśmy dalej. Chłopiec cały czas trzymał
mnie za dłoń. Ściskał ją niezmiernie mocno, ale nie chciałam po sobie
tego pokazywać. Nagle coś mignęło nam przed oczami. Dwie postacie. Z
prawej wyłoniła się jedna, a z lewej druga. Zniknęły równie szybko jak
się pojawiły. Po krótkiej naradzie ja z Akirą udałyśmy się za jedną, a
chłopacy za drugą. Byłam niemalże w stu procentach pewna, że to pułapka,
lecz nikt nie chciał mnie słuchać. Z niechęcią przemierzałyśmy uliczki w
poszukiwaniu tej osóbki. Droga zawiodła nas pod jeden z wyższych
budynków. Tam postać pokazała nam się bezpośrednio. Uśmiechnęła się
szyderczo, po czym tak jakby się rozpłynęła w powietrzu. Obydwie nieźle
się zdziwiłyśmy. Nagle dały się słyszeć jakieś odgłosy walki. Czym
prędzej wspięłyśmy się na budynek. Z jego dachu było widać większość
miasta w tym także tuczące się osoby z naszej grupy i rywali.
Przyjrzałam się im dokładniej, a dziewczyna rozejrzała się po okolicy. W
pobliżu nie było żadnej innej drużyny. Na polu walki zauważyłam
Heaven’a, Riuki’ego i… Cinię. Dalej pałętał się Aki, a jakaś para z
przeciwnej drużyny chyba go szukała. Jak można się spodziewać nie
specjalnie im szło. Ukucnęłam pod murkiem tak żeby mnie nie zauważyli i
zaczęłam szybko przeglądać informacje o grupach. Team 4.. 3… O,
pierwszy. Skład idealnie się zgadzał. Akira doglądała spraw w walce, a
ja rozglądałam się po pobliskich budynkach. W sumie jakbym zeszła na
niższe piętro to mogłabym bez problemu dostać się w ich pobliże.
Pozostała dwójka polująca na chłopca to Mei i Vincent. Nagle dziewczyna
złapała mnie za ramię. Aki trzymał w ręce swojego pluszaka ze
złowieszczym uśmiechem na twarzy idąc na spotkanie tym dwóm osobą. Och..
już im współczuje. Ustaliłyśmy z dziewczyną, że jeżeli coś się będzie
dziać ma dać mi znak gwiżdżąc. Zbiegłam cicho niżej, a raczej
zeskoczyłam po sypiących się schodach, po czym długim, lecz zwinnym
susem wyskoczyłam na dach konstrukcji. Niemalże dotykała ona ściany,
więc nie musiałam się zbytnio martwić, że spadnę. Chodząc przykulona
cały czas zbliżałam się do Areny. Po krótkiej chwili chowałam się za
kominem oglądając wszystko z góry. Chłopiec chyba się wkurzył, bo puścił
swoją zabawkę na ziemię, a ona.. sama się podniosła i ruszyła przed
nim. W sumie to nie znałam jakoś specjalnie jego Arcany. Spojrzałam w
dół i zauważyłam porozcinanego i zakrwawionego kapitana mojej drużyny. W
sumie każdy z nich był zakrwawiony, a w tym Cinia.. tak bardzo chciałam
jej teraz pomóc. Gdyby nie te durne drużyny rzuciłabym się jej na
ratunek. Po chwili wszyscy opadli z sił, a to było dość dziwne, bo to
była nierówna walka. Dwóch na jednego, ale cóż nie miałam na to wpływu.
Riuki niemalże wykończył Heaven’a, który z trudem utrzymywał otwarte
oczy. Sam chłopak upadł na kolana, lecz Cinia go podtrzymała. Pomogła mu
wstać i przenieśli się gdzieś dalej. To był mój moment. Zeskoczyłam na
ziemię i najciszej jak umiałam zbliżyłam się do kapitana. Był
wykończony, ale nie dziwę mu się. Uklękłam delikatnie oglądając jego
rany. Było kiepsko, ale w większości to wina wykrwawienia. Nagle
usłyszałam pisk i walący się budynek. Niezłe moce ma ten Aki. Powoli
spacerowym krokiem wrócił do nas lekko ubrudzony krwią na twarzy i
ubraniu ciągnąc maskotkę za sobą. Podniosłam rękę do niego, a on chyba
zrozumiał. Wyjął ten nóż co wcześniej i cisnął nim we mnie. No muszę
przyznać, że ładnego ma cela. Ostrze delikatnie przejechało po skórze
mojej szyi, lecz nie wbiło się głęboko. Poleciało tylko kilka kropli
krwi. Wyjęłam nóż ze ściany, w którą się wbił i rozcięłam koszulkę
chłopaka. Tak wiem, że to jest strasznie dziwne, ale tylko tak go
uratuję. Przyłożyłam swoje lodowate dłonie, do jego rozgrzanej i
pociętej klatki piersiowej. Przymknęłam oczy i moc zaczęła działać. Krew
w jego ciele regenerowała się, mięśnie powracały do normalnego stanu, a
rany goiły się. Zajęło mi to dłuższą chwilę, bo chyba z 20-30 minut.
Widocznie miał bardzo rozległe rany. Co prawda jeżeli chce utrzymać
efekt musi się jeszcze oszczędzać z 10 minut, ale powinien dać sobie
radę. Gdy otworzyłam oczy napotkałam się z jego zdzwionym spojrzeniem. W
sumie nie dziwię mu się, bo coś takiego było bardzo krępujące.
Odsunęłam się od niego i opadłam na ziemię. Byłam wyczerpana, bo zużyło
to dużo mojej mocy, lecz tylko na chwilkę. Niech dadzą mi odpocząć, a
zaraz będzie dobrze. Muszę tylko złapać oddech. Akira pomogła mi
utrzymać się w pozycji siedzącej, a ja delikatnie, wręcz niewidocznie,
uśmiechnęłam się by móc jej jakoś za to podziękować. Miałam nadzieje, że
nasz kapitan czuje się teraz lepiej.
- Leż jeszcze chwilkę. Efekt musi się utrwalić - wyszeptałam słabym głosem spoglądając na niego zmęczonym spojrzeniem
Powoli wracały mi siły, ale to potrwa jeszcze krótką chwilę.
(Moja drużyno?)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz