Oczy
dziewczyny nienaturalnie wykręciły się do tyłu po czym jej nogi lekko
się zachwiały. Zaczęła bezwładnie opadać na ziemię. W porę udało mi się
podnieść i złapać ją na ręce... była tak niewiarygodnie lekka, prawie
jak szkielet.
-Zaraz
mnie uwolnij, a tak skopię ci tyłek, że popamiętasz, okularniku jeden!
Myślisz, że jak jesteś starym prykiem to ci wszystko wolno, tak?! Chodź
na solo staruchu, a cię na asfalcie połamię! - krzyczał kurdupel. Byłem
przyzwyczajony do różnych obelg i czasami mnie nawet bawiły... ach, ta
ludzka kreatywność. Spojrzałem na jego osobę. Cały czas próbował się
wyrywać, ale na nic... moje skalpele nigdy mnie nie zawodziły... kiedyś
musiałem je odzyskać, ale w tamtej chwili najważniejsza była dziewczyna,
której stan duszy ciągle mnie martwił. Nie wyglądała na taką, która na
siłę próbuje ryć sobie banię mordowaniem czy czymś podobnym. Jej dusza
równiez tego nie wykazywała, więc odrzuciłem tą możliwość. Niezwłocznie
ruszyłem w stronę budynku zostawiając za sobą wiecznie wysławiającego
swe obelgi krzykacza. W drodze powrotnej do swojego mieszkania
skorzystałem z usługi windy... szkoda było czasu na spindranie się po
schodach. Korytarze były zupełnie puste i ciemne... jedynie światła lamp
wpadały do środka. Moje kroki odbijały się echem od ścian. Po chwili
znalazłem się przed drzwiami swojego domu. Pchnąłem je z kopniaka i
wpadłem do środka niczym huragan. Światła automatycznie się zapaliły.
Wbiegłem do sypialni i położyłem białowłosą na łóżku, a sam pobiegłem
szukać kadzidełek, które mogłyby pozytywnie wpłynąć na omdlałą
dziewczynę. Znalazłem kilka w swoich zapasach i zabrałem się za szukanie
zapałek i dzbanuszków, które mogłyby posłużyć jako pojemniczki na
palące się kadzidła. Znalazłem tylko trzy, ale to i tak było lepsze niż
nic. Nasypałem do każdego z nich trochę proszku i zapaliłem jedną
zapałką. Z dzbanuszków zaczął ulatniać się dym. Przeniosłem wszystkie
szklane dzbanki do sypialni i rozłożyłem je w dogodnych miejscach. Sam
zabrałem się za sprawdzanie pulsu dziewczynie, który na szczęście był w
normie. Nie dziwię się, że zemdlała. Za dużo emocji jak na taką starganą
duszyczkę i jeszcze stwór-wybawiciel. O ironio... pewnie sama
białowłosa podczas tej całej akcji zastanawiała się czy nie trafiła z
deszczu pod rynnę, ale cóż mogłem poradzić... eksperymentów wykonanych
na sobie cofnąć nie mogłem. Białowłosa nie miała gorączki co mnie nieco
uspokoiło. Jej tętno również było w normie, więc stwierdziłem, że należy
czekać do czasu, aż się obudzi i... ucieknie z krzykiem przerażenia na
ustach. Opuściłem więc sypialnię przymykając lekko drzwi. Skierowałem
się do drzwi i otwarłem je lekko by białowłosa nie zrobiła sobie krzywdy
uciekając, wróciłem do salonu i glebłem się na kanapie... nagle
zmęczenie wzięło górę, jednak za nim zasnąłem zaglądnąłem do dziewczyny.
Podszedłem do łóżka i patrzyłem na jej smutną i spokojną twarz.
Skrzywiłem się na wspomnienie widoku jej duszy tym samym kładąc dłoń na
jej chłodnym czole. Przez chwilę jej głowa zaświeciła turkusowym
światłem po czym owa kulka światła przeniosła się na jej klatkę
piersiową i wsiąkła w środek.
-Chociaż
tyle mogę zrobić... miej chociaż spokój przez sen, dziecino. -
szepnąłem i po cichu wyszedłem z sypialni i jeszcze bardziej zmęczony
glebłem się na kanapę, która wcale, a wcale nie była wygodna.
( Inoue? )
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz