Od Stein'a - C.D Yuriko

Po ostatnim spotkaniu z dziewczyną nie spotkałem jej ani raz... nawet jej nie widziałem. Nie wyglądała na wystraszoną, dlatego też byłem zdziwiony urwanym kontaktem. Stwierdziłem, że dostała reprymendę od brata i nie może wychodzić z domu. Uznałem, że jeszcze kiedyś mnie odwiedzi jak tylko będzie miała do tego sposobność. Zająłem się własnymi sprawami kompletnie zapominając o dziewczynie. Ubrałem się do wyjścia i opuściłem swoje mieszkanie. Zjechałem windą na parter i wyszedł z budynku. Od razu odetchnąłem świeżym wiosennym powietrzem. Rozejrzałem się widząc tu i ówdzie spacerujących ludzi. Widać było, że wszystkim odpowiadała taka piękna pogoda. Słońce przyjemnie przygrzewało, a ptaki wesoło śpiewały rozgrzewając gardełka na swoje małe koncerty. Z południa wiał przyjemny wiaterek. Przymknąłem oczy oddając się na chwilę temu przyjemnemu uczuciu i ruszyłem w stronę parku nad jeziorko popatrzeć na kaczki ( Stein będzie głaskał kaczuszki :v ). W cieniu drzew było jeszcze przyjemniej niż na otwartej przestrzeni. Spacerowałem sobie wkoło jeziorka patrząc na lśniącą taflę kiedy nagle ktoś zarzucił mi ręce na szyję:

-Dawno się nie widzieliśmy, prawda Stein? - zapytała śmiejąc się. Po głosie i wyglądzie duszy stwierdziłem, że musi być to Yuriko. Jej wątłe ciało przyciągnęła mnie do ziemi. Widać, że miała dobry humor.

-No... trochę zeszło. - uśmiechnąłem się poprawiają okulary. Dziewczyna puściła mnie i z uśmiechem spojrzała na taflę wody:

-Co tutaj porabiasz? - zwróciła się do mnie.

-A nic ciekawego... spaceruję. - ruszyłem dalej.

-Nie masz żadnych zajęć? - spytała zdziwiona.

-Samą pracą nie można żyć... sam nie wierzę, że to mówię. - westchnąłem.

-No racja. - pokiwała głową.

-A u ciebie działo cię coś ciekawego? Czemu tak długo mnie nie odwiedzałaś?

-Aaa... drogi zapomniałam. - zawstydziła się – Tylko wychodziłam z twojego mieszkania, ale później już się gubiłam... - zaczęła bawić się palcami. Pogłaskałem ją po głowie.

-No już, już... nic się nie stało. Tak tylko pytałem. Nie stresuj się tak. - skręciłem w jedną z uliczek i usiadłem na ławeczce przy jeziorku. Obok mnie usiadła Yuriko patrząc z chęcią mordu na pływające po stawie kaczki.

-No, bestio... nie czaj sią tak na te biedne kaczki. Szkoda niszczyć taki piękny dzień zakrwawioną wodą. - odchyliłem głowę do tyłu.

-Nudzi mi się... - wyjęczała.

-Widzę, że jesteś jedną z tych, które niechętnie siedzą w jednym miejscu. - westchnąłem – Możemy zagrać w grę.

-A jaką? - spytała z ciekawością.

-" Oko otwarte szeroko "... znasz taką zabawę? - dziewczyna pokiwała przecząco głową.

-Zabawa polega na tym, że szukasz jakiegoś obiektu, mówisz jakiego jest koloru, a ja mam zgadnąć co masz na myśli. Taki przykład... ławka po drugiej stronie stawu jest żółta, więc mówię tak... " Moje oko otwarte szeroko widzi coś żółtego ". Ty masz zgadnąć o co mi chodzi. Łapiesz? - dziewczyna z radością pokiwała twierdząco głową – To zaczynaj.

-Moje oko otwarte szeroko widzi coś... - rozejrzała się wkoło - ... zielonego. - uśmiechnęła się na co się zaśmiałem.

-Tu prawie wszystko jest ziolone. - stwierdziłem patrząc na drzewa, krzewy, trawę i niektóre ławki.

-To zgaduj. - wzruszyła ramionami nie tracąc uśmiechu z twarzy.

-Hmm... - rozejrzałem się uważniej – Czy to są błyszczące zielenią szyjki kaczek? - doszedłem do wniosku, że dziewczyna nie wybierze czegoś tak pospolitego jak trawa czy drzewa. Wcześniej pożerała te kaczki wzrokiem, więc miałoby to sens.

-Tak! Brawo. - ucieszyła się – Teraz ty.

-Moje oko otwarte szeroko widzi coś... niebieskiego...

-Niebo... niebo jest niebieskie. - powiedziała odchylając głowę do tyłu. I tak wyglądała nasza dalsza zabawa, ale z czasem zaczęło brakować obiektów zainteresowania.

-Moje oko otwarte szeroko widzi coś... - i tu Yuriko urwała szukając wzrokiem czegoś co jeszcze nie było wymienione. Spojrzała na moją kieszeni i zajrzała do niej -... widzi coś niebieskiego w biało-brązowe kotki. - zachichotała.

-Móje etui na okulary. - odpowiedziałem wyciągając pudełko z kieszeni. I tak zaczął się etap kiedy to wyciągnąłem wszystko co miałem w kieszeni i to służyło nam za obiekty do zabawy. Jednak i te rzeczy musiały się kiedyś skończyć.

-Moje oko otwarte szeroko widzi coś... - zamyśliła się starając się znaleźć jakiekolwiek punkt zaczepienia, aż w końcu rozpromieniła się - ... zielonego. - skrzywiłem się nieco.

-Już mówiłaś.

-To inaczej... moje oko otwarte szeroko widzi coś oczojebnie zielonego. - uśmiechnęła się triumfalnie. Zamyśliłem się przez chwilę po czym stwierdziłem, że za cholerę nie zgadnę.

-Poddaję się. - westchnąłem.

-Twoje oczy... chodziło mi o twoje oczy. Są takie fajne... nie przyjrzałam się wcześniej, albo... te cholerne binokle mi w tym przeszkadzały. - powiedziała ściągając mi z nosa okulary – No i widzisz! Teraz doskonale widać ich oczojebność. - nie chciałem nic mówić, ale bez okularów byłem ślepy jak kret... przynajmniej w dzień. W nocy wszystko widziałem bez okularów... moje oczy były dziwne. Zamrugałem parę razy starając się nieco wyostrzyć sobie obraz, ale nic to nie dało... taki głupi odruch.

( Yuriko? )